سیامک خواهانی: فرشاد پیوس گفت حقت را خوردهاند/ دوست داشتم با باجو در یک قاب بودم
فوتبال ۳۵۲ – هنر ورزش صفحهای است برای گفت و گو با اهالی فرهنگ و هنر در باب فوتبال. کسانی که در بطن توپ و چمن و دروازه حضور ندارند اما از این ورزش لذت میبرند و زبان هم را میفهمیم. میهمان اولین شماره از این صفحه ویولونیست افسنهای گروه آریان، سیامک خواهانی است که احتمالا تمام متولدین دهه ۶۰ و ۷۰ با آهنگ پرواز ساخته او، خاطره دارند.
سیامک خواهانی، سوپراستار دهه ۷۰ و ۸۰، کسی که پوسترهایش در هر کوی و برزن نصب میشد این روزها چه میکند: در حال حاضر بیشتر به فکر ساخت کارهای جدید و فکر میکنم. به ساخت موزیک فیلم و کار با خوانندگان کمتر شناخته شده مشغولم. مقایسه حال و هوای این روزها با ۲ دهه پیش؟ اصلا قابل مقایسه نیست زیرا حال مردم بهتر بود و ما هم میتوانستیم ملودیهای بهتری بسازیم. این ذوق و شوق دو طرفه بود. در حال حاضر خوانندههای خوبی داریم اما شرایط ۲۰ سال پیش تکرارنمیشود. مشکلات این روزها زیاد است. چه از نظر اقتصادی و چه اجتماعی. این مساله باعث عدم انگیزه شده. کارهایی هم که میشنویم بیشتر برای خالی نبودن عریضه است. امیدوارم شرایط بهتر شود و موزیسینها و هنزمندها فعال بمانند. شرایط جوری پیش میرود که هیچ هنرمندی به کیفیت ۲۰ سال پیش نبینیم و این فاجعه است. باید این را بگویم اولین شنوندهای که نتیجه کار را میسنجد خود آدم است. وقتی خود آدم لذت نبرد قطعا کار به مرحله انتشار نمیرسد و اصلا کار ادامه پیدا نمیکند. اول خود آدم باید حال خوبی داشته باشد که منتظر نتیجه خوب داشته باشیم.
آهنگ پرواز چگونه ساخته شد؟ او میگوید: آهنگ پرواز کاری تیمی بود. آن روز را بخاطر دارم که علی پهلوان گیتار میزد، نینف امیرخاص کیبورد و من ویولون. با همفکری شعر مناسب روی ملودی گذاشته شد و هم فکری تمی باعث ساخت آن آهنگ شد. حضور همان افراد بود که باعث انگیزه بابت ساختن موسیقی شد.
آیا اعضای گروه آریان اهل ورزش بودند؟ ویولونیست این گروه میگوید: بچههای گروه اهل ورزش بودند اما من از دوره متوسطه به طور حرفهای فوتبال و بسکتبال را انجام میدادم. عضو تیم فوتبال هنرمندان هم بودم. کمی بعد برای اینکه مصدومیت باعث مشکل در نوازندگی ننشود بسکتبال را کنار گذاشتم و ورزش را تفریحی ادامه دادم. در فوتبال مهاجم بودم. بازی با آریانیها؟ با برزو بدیهی همدانشگاهی بودیم و قبل از اینکه آریان تشکیل شود با هم بازی میکردیم.
یکی از بهترین آهنگهای ورزشی ساخته شده درباره فوتبال آهنگ ای جاویدان ایران از گروهه آریان بود. خواهانی در این رابطه میگوید: علی پهلوان درباره ملودی آن کار بهتری می تواند صحبت کند. علی خارج از ایران بود و در ورزشگاه نشسته بود که آواهای تماشاگران باعث شد تا ملودی کار به ذهن او خطور کند. علی کار را ساخت و هر کدام از ما ذهنیت فوتبالی مان را در کار استفاده کردیم.
او درباره حضور و علاقه خود برای حضور در ورزشگاهها میگوید:وقتی کودک بودم به همراه شوهر خواهرم به روزشگاه رفتیم. در دیدار بین پرسپولیسی و نیسان ژاپن. آن اولین بار بود. یک ژاپنی هم در ورزشگاه ندیدیم اما ۱-۰ باختیم. از آن زمان علاقمند شدم و به ورزشگاه میرفتم. با این وجود اما درباره ابعاد زمین نظر خاصی نداشتم. هنگانم ضبط کلیپ ای جاویدان ایران واقعا ابهت ورزشگاه را حس کردم. خاطره عجیبی شد. واقعا زمین بزرگ است و دروازهها به نظرم قوطی کبریت به نظر میرسید. یک ضربه پنالتی زدم که توپ به خط دروازه نرسید. دوستی با اهالی فوتبال؟ در آن روزها پژمان جممشیدی و میناوند را میدیدم. بازیکنانی که همسنمان بودند. عابدزاده را هم میدیدم. کسانی که از نزدیک نظر میدادند و شوخی میکردند همان دو نفر بودند. میناوند آهنگ پرواز را خیلی دوست داشت. پژمان هم نظر میداد. هیچکدام از بازیکنان البته علاقه ای به یادگیری موسیقی نداشتند و فقط ابراز محبت میکردند. فوتبالیستی که به واسطه موسیقی با او آشنا شوم؟ نیما نکیسیا. او بعدها کار موسیقی را آغاز کرد و دوستان خوبی شدیم. البته با او شوخی هم میکردیم. در یکی از اولین دیدارهایمان در یک جمع دوستانه هر کس او را میدید میگفت چگونه آن گل را از میهایلوویچ خودی؟ او پاسخ میداد و نوبت به نفر بعد میرسید.
او در مورد حضور فوتبالیستها در موسیقی نظر جالبی دارد: هر هنرمندی به دلیل قرار گرفتن در محبط و شرایط ممکن است فرصت امتحان کردن دیگر هنرها را هم داشته باشد و متوجه شود میتواند این هنر را ادامه دهد و دیر کشف شده. ممکن است دیر شود یا طرف فکر کند استعداد دارد یا خیر. از واکنشها میتوان متوجه شد راه درست رفته یا خیر. اشکالی ندارد که یک نفر چند هنر داشته باشد. هیچ مشکلی با حضور فوتبالیست ها در فضای هنر ندارم. علاقه دوستان ورزشی به یادگیری ویولونبیشتر بازیکنان و ورزشگاران دوست دارند ویولون کوش کنند ت ا ینکه بخواههند یاد بگیرند زیرا این ذهنیت جا افتاده که سازی بسیار سخت است و آنها به دلیل مشکلات زمان فرصت تمرین زیاد نخواهند داشت. به همین دلیل فوتیالیسها ترجیح میدهند درفضای فوتبال که امتحان کردهاند وبمانند و حرفهشان همان باشد.
کدام فوتبالیست هنرمند خوبی میشد؟
میتوانم برخی بازیکنان را بگویم که هنرمندانه بازی میکنند اما سوال سختی است. شاید بگوییم مهدویکیا سرعتنواز خوبی میشد و میتوانست آرشهکشی را به سرعت انجام دهد.
خواهانی درباره علاقهاش به فوتبال خارجی میگوید: هم فوتبال ایران را پیگیری میکنم و هم فوتبال اروپایی را. وقتی سنم پایین بود میلان را دوست داشتم و بعدها بارسلونا. منچستر را هم در دوران رایان گیگز و بکام دوست داشتم. از کودکی پرسپولیس را دوست داشتم. از زمان فرشاد پیوس. یکبار در بازی پرسپولیس مقابل ملوان در انزلی بازی داشت و اتفاقی در لابی پیوس را دیدم. احساساتی نشدم اما واقعا حس خوبی داشت. آن زمان آریان هم در اوپج شهرت و محبوبیت بود. آن زمان شبکههای احتماعی نبود و حتی ما هم وقتی اسنانهای مشهور را میدیدیم باورکردنی نبود. برادرم سیاوش، گفت ما دوقلو هستیم و دوستتان داریم اما پیوس فکر کرد ما داریم شوخی میکنیم زیرا من و سیاوش اختلاف قد وداریم. پیوس هم به برادرم گفت حقت را خورده.
دوست دارید با کدام فوتبالیستهاعکس یادگاری بگیرید؟
باجو را دوست داشتم. از خیلی از بازیکنان دوست دارم اما حضور در یک قاب انتخاب را سخت میکند. کانیگیا، فانباستن، اسکیلاچی، آندریاس برمه و برکمپ را دوست داشتم. به یاد دارم در نوجوانی لباس تیم محلهمان لباس تیم ملی آلمان بود و شماره من ۶ بود که بخاطر ندارم بر تن چه کسی بود. مارادونا و مالدینی را دوست داشتم.
گفت و گو از علی رضایی – سردبیر فوتبال ۳۵۲
ali_rezaei_journalist
هیچ دیدگاهی درج نشده - اولین نفر باشید