یادداشت روز؛ من یک الهلالیام!
فوتبال ۳۵۲ – من یک الهلالیام. ناکامی برای من یعنی شکست در بالاترین سطح قاره. تا ۳۰ سال اطراف لوگوی باشگاهم بیابان بود و حالا شبهای پرستاره بیابان. رویای من قهرمانی متوالی در آسیاست و تکرار آن. چشمانداز من جام باشگاههای جهان است و رسیدن به فینال که نه فتح آن. امسال اگر فینال را […]
فوتبال ۳۵۲ – من یک الهلالیام. ناکامی برای من یعنی شکست در بالاترین سطح قاره. تا ۳۰ سال اطراف لوگوی باشگاهم بیابان بود و حالا شبهای پرستاره بیابان. رویای من قهرمانی متوالی در آسیاست و تکرار آن. چشمانداز من جام باشگاههای جهان است و رسیدن به فینال که نه فتح آن. امسال اگر فینال را باختیم باکی نیست. همچنان پرافتخارترین تیم آسیاییم. بالاتر از خیلیها که دیرتر از آنها حرفهای شدن را آغاز کردیم. بهترین در غرب آسیا.
من یک الهلالیام. در باد ستارههای لوگو نمیخوابم، مدیران جدید باشگاهم هم وعده پنجمی و ششمی نمیدهند. شماره حساب برای گدایی اعلام نمیکنند و بدهیهای قرن هجدهم هم روی دستشان نمانده. اسم اعضای هیات مدیرهمان را هم نمیدانیم چون هر ثانیه و لحظه را در رسانهها سپری نمیکنند. چیزی به نام الزامن مدیر اقتصادی و پولدار وجود ندارد. با اپراتورها هم نشست و برخاست نداریم. نایک و آدیداس باید منتمان را بکشند تا مارکشان را بپوشیم اما ترجیح دادیم خودمان لباس تولید کنیم.
من یک الهلالیام. محمد الدعایه به عنوان پیشکسوت باشگاهم فحاشی نمیکند و سامی الجابر تیمم کری نمیخواند. اگر النصر رونالدو را خرید وزیر و وکیل را مقصر نمیدانم اما باشگاهم کاری میکند مسی وسوسه عربستان پیدا کند. سرپرست و کمکسرپرست باشگاهم برای برد دستور «هر نوع شارلاتان بازی» را صادر نمیکند. تاریخ تمدن افتخار شهارمان نیست اما ۱۵ میلیون دنبال کننده در تمام شبکههای اجتماعی داریم. حق پخش داریم، از بلیتفروشی درآمد داریم و همهچیزمان روی حساب و کتاب است.
من یک الهلالیام. مالکیت تیمم با النصر یکی نیست. به همین دلیل هم مدیرانم سندسازی نمیکنند. خبری هم بابت حذف از آسیا و برگزاری جشنهای نمایشی خصوصیسازی و سهام فروشی در باشگاهمان وجود ندارد. جشن برای ما یعنی ایستادن بر بام قاره.
من یک الهلالیام. هم زمین تمرین داریم و هم ورزشگاه باکیفیت. وقتی میخواهیم به ورزشگاه برویم هم شماره صندلیمان مشخص است، هم طرحهای زیبا روی سکوها درست میکنیم و هم با عزت و احترام روی سکوها مینشینیم. عصبی نمیشویم که تمام دق و دلیمان را با فحشهای آلدار و خواردار حواله بازیکنان کنیم. تمام و فکر ذکرمان هم فوتبال نیست که با یک شکست همه آن را از دست رفته بدانیم. فوتبال بخشی از زندگی من است. هر چند که دغدغههای زندگیمان هم کمتر از خیلیها… ولش کنید.
من الهلالیام. الزعیم… همچنان رئيس فوتبال آسیا!
این مطلب در شماره سوم فوتبال ۳۵۲ منتشر شده است.
هیچ دیدگاهی درج نشده - اولین نفر باشید