افول گزارشگران فوتبال در ایران؛ هر روز بدتر از دیروز!

فوتبال ۳۵۲ – گزارشگری در فوتبال شاید در نگاه اول مقوله‌ای کم اهمیت و حتی در برخی مقاطع بی‌ارزش باشد اما بر کسی پوشیده نیست که بخش اعظمی از خاطرات هواداران فوتبال با یک گزارش ماندگار شکل گرفته و بعضا حتی اگر گزارشگر خوبی هم دیدار مذکور را گزارش نکرده، بواسطه جذابیت بازی، همان گزارشگر پله‌های ترقی را طی کرده. این مقوله اما سال‌هاست در ایران پشت گوش انداخته می‌شود و اصلا برای هیچ مدیر و مسوولی اهمیت ندارد که یک صدای خوب با خلاقیت و رعایت اصول بتواند ۲ ساعت هیجان و لذت را برای مخاطبین فراهم کند.

بیایید کمی به عقب برگردیم. زمانی که لیگ حرفه‌ای نشده بود، شماره لباس‌ها فارسی بودند و ابزار ارتباطی هم ماند این روزها وجود نداشت. از دیرباز، هر گزارشگری که توانایی صحبت و ارتباط به زبان انگلیسی را داشت می‌توانست به دیگران فخر بفروشد و سطح خود را از دیگران جدا بدانید. در کنار این ویژگی البته نباید از خصلت صدای خوب (که عمدتا اشخاص در کسب آن تاثیر ندارند و ذاتی است) و رعایت اصل بی‌طرفی گذشت. این دو مقوله از اولویت‌های شغل گزارشگری در تلویوزین بود.

به مرور زمان و با رشد ابزار ارتباطی، حالا بروز ماندن یک الزام شد و افراد شاغل در این صنف مجبور به استفاده از خلاقیت در استفاده از تکیه‌کلام‌ها و یا موضع‌‌گگیری در قبال اتفاقات روز شدند. خیلی از گزارشگران به این نکات بی‌توجه ماندن و سطح‌شان شد همان بازی‌های کم اهمیت و نشستن روی نیمکت ذخیره گزارشگران اصلی و برخی هم به دنبال برنامه‌سازی رفتند. نکته‌‌ای که باعث شده حالا حتی مدیران برای انتخاب گزارشگر برای بازی‌های بزرگ اصلا گزینه‌های چندانی نداشته باشند و یک سوال مهم شکل بگیرد: چرا شرایط گزارشگران به حد فعلی رسیده است؟

در میان گزارشگران خارج از تهران، علایق رنگی و اظهارنظرهای مغرضانه یک اپدیمی شده. همه می‌خواهند با استفاده از عباراتی سرشار از کری‌خوانی، خود را به شبکه‌های اجتماعی برساند. در تهران، یک اظهارنظر متفاوت، چه راجع به دفاع خطی باشد یا چه درباره بی‌ادبی یک بازیکن بخاطر مدل موی متفاوت، شما را برای مدت کواهی سوژه می‌کند. گزارشگران قدیمی هم هنوز در دهه ۷۰ سیر می‌کنند و به طرز واضحی بدون هیچ مطالعه یا تلاش برای رشد، همچنان از جایگاه خود مطمئن هستند. ماحصل این اتفاقات هم شده پس زدگی مخاطب از پیگری مسابقات از تلویزیون. هر کس هم با این مساله موافق نباشد، قطعا این فضا را نمی‌شناسد زیرا اعتباری که تلوزیزون در این زمینه از دست داده، آن قدر زیاد است که برای جبرانش باید سال‌ها تلاش کند.

می‌توان شرایط فعلی را بن‌بست مفهوم گزارشگری دانست. نه مورادی رو به پیشرفت، در حال کار هستند، نه گزینه‌های قدیمی انگیزه برای رشد دارند و نه فضایی درست برای پرورش استعدادها وجود دارد. نتیجه‌اش هم می‌شود پیگیری فوتبال با صدای بسته از طریق تلویزیونی!

این مطلب در شماره پنجم فوتبال ۳۵۲ منتشر شده است.