پیروز، قربانی ادعاها و توهمات!

فوتبال ۳۵۲ – پیروز قربانی بدون آنکه خنده‌اش بگیرد و البته فکری به حال اشک‌های ما بابت سطح جملاتش کند، در یکی از نژادپرستانه‌، توهین‌آمیز و زشت‌ترین جملاتش در توصیف موسیمانه گفت: مربی خارجی آورده‌ایم که شبیه نفتی‌های قدیم با یک کلاه کنار زمین می‌ایستاد.

فارغ از عملکرد موسیمانه باید این جمله و نظرات این چنینی را سر در فدراسیون حک کرد تا مدیران ایرانی قبل از جذب مربیان خارجی یک فاکتور بزرگ چون رفتار و شخصیت عوامل فوتبال ایران را حسابی لحاظ کنند. می‌توان گفت عمده مربیان ایرانی آن‌قدر نسبت به مربیان خارجی حسادت می‌کنند که از فعالیت علیه آن‌ها نه تنها ابایی ندارند که حاضرند هر روز علیه آن‌ها حرف بزنند.

مورد پیروز قربانی اما عجیب‌ترین است. وی که در دوران استراماچونی حاضر نشد دستیار شود و میکروفون‌های کارشناسی تلویزیونی را به کار زیر نظر یکی از بهترین مربیان فعال در فوتبال ایران ترجیح داد، حالا پس از صعود فجر به لیگ برتر با چنان اعتماد به نفسی علیه همه صحبت می‌کند که انگار متوجه نیست محمود فکری دو بار صعود (همان شق‌القمر در ذهن قربانی) را تجربه کرده اما وقتی با دبدبه و کبکبه روی نیمکت استقلال حتی یک روز خوش ندید.

در واقع می‌توان گفت قربانی نماد آن دسته از پیشکسوتان سرخابی‌های پایتخت است که از دور قضاوت می‌کنند، ژست «مشکل از خودمان است نه دیگران» می‌گیرند، ادعای مربیگری در بالاترین سطح فوتبال (حتی در اروپا!) را از همان روز اول خداحافظی از فوتبال دارند اما وقتی کاسه‌شان بزرگ‌تر می‌شود، غرق می‌شوند چون ظرفیت‌شان همان کاسه‌های کوچک قبلی است. با این صحبت‌ها هم به نظر می‌رسد قربانی از همین حالا باید حضور روی نیمکت استقلال، همان چیزی که بخاطرش حاضر است از روی تمام پیشکسوتان و هواداران این تیم بگذرد را بزند چون او حتی ویترین زیبایی هم ندارد چه رسد به محتویاتی که قطعا مورد انتقاد هواداران استقلال خواهد بود.

حکم قطعی و جامع درباره موسیمانه یک چیز است: او نباید به ایران می‌آمد چون از همان روز اول امثال پیروز قربانی و حسن روشن و امثالهم نشان دادند مساله فنی یک چیز است و نگاه تحقیرآمیز و نژادپرستانه و پر از حسادت پیشکسوتان دور مانده از جریان اصلی فوتبال، هزار چیز.