برای رسول مهربانی و اظهارات زننده‌اش/ خورده، خورده… شکر خورده!
فوتبال ۳۵۲ – احتمالا اولین چیزی که نظر شما را جلب کرده عبارت عجیب استفاده شده در تیتر است و بار سخیف آن؛ سخیف بودنی که دقیقا متناسب با رفتار مجریان این روزهای تلویزیون و سطح محتوای تولید شده توسط آن‌ها است. حتما قبول دارید که نمی‌شود ثانیه‌ای برای‌شان احترام قائل بود و با ادبیاتی محترم با آن‌ها صحبت کرد! قبول ندارید؟
روزگاری بود که عباس قانع برای دیده شدن، فریاد زدن را به یک مد تبدیل کرد و ویو گرفت اما به طرز واضحی ماندگار نشد. چون چیزی در چنته نداشت؛ حتی در حد همین خیابانی که با هر انتقادی نسبت به رفتارهایش، دانش دارد. فقط نه می‌تواند درست آن را انتقال دهد و نه همگام با زمانه پیش برود. حالا اما نباید به فریاد زدن قانع باشید؛ بلکه باید از هر سوژه‌ای اباطیل تولید کنید تا جنجال به پا شود و به قول نسل زدی‌ها هیت (نفرت) بگیرید. مورد رسول مهربانی اما از این هم بدتر است. او پس از فریاد زدن در گزارش‌های خود به سراغ جلف‌بازی‌های فیزیکی در تلویزیون رفت و حالا جوری صاحب نظر شده که به خود حق می‌دهد تا درباره زندگی شخصی بازیکنان و رفتارشان در اینستاگرام، در یک تریبون عمومی، نظر شخصی بدهد و بگوید شرم دارد از اینکه درباره فلان حرکت بازیکن صحبت کند. قبل از این مساله هم البته از خود نپرسیده که به شما چه مربوط؟
ماجرای اظهارات توهین‌آمیز و کاملا بی‌ربط رسول مهربانی نسبت به یک فوتبالیست را یک امر ساده ندانید. باز هم مردم اندکی با فوتبال آشتی کرده‌اند و این یعنی تلویزیون باید دوباره دید همه را نسبت به بازیکنان بد کند. بازیکنان دست به خلاقیت می‌زنند و عشق‌شان نسبت به همسر و فوتبال را ترکیب می‌کنند اما مجریان مفت‌خور دوست دارند به هر چیزی که باعث خوشحالی این بازیکنان است، لگد بزنند. از آن مهم‌تر هم این است که یک گزارشگر بسیار ضعیف که با یک عبارت ضعیف‌تر به طور کاملا اتفاقی، مورد توجه قرار گرفته، حالا بشود مرجع رسمی و نظرات زشت و زننده‌اش درباره زندگی شخصی یک بازیکن در صدا و سیمای میلی جلیلی پخش شود. خودت خجالت نمی‌کشی آقای مهربانی اما بدان ما دچار شرم نیابتی می‌شویم.
کی درباره زندگی شخصی شما و راهی که منجر به حضورتان در تلویزیون شده، اظهارنظر کنیم؟
هیچ دیدگاهی درج نشده - اولین نفر باشید